Po pierwsze dotyczy mojej ulubionej epoki, czyli Empire, a także opowiada pośrednio o moim idolu Napoleonie Bonaparte. Łysiak również jest jego fanem i wielkim znawcą epoki; zarówno jego miłość do Cesarza jak i wiedzę o tamtych czasach bardzo wyraźnie widać. Zacznijmy od samego tytułu. "Empire'owy Pasjans" nazywa się tak ze względu na to, że Łysiak układa pasjansa z 17 postaci (4 asy, 4 króle, 4 damy, 4 waletów, 1 joker), każdy z nich to osobny rozdział, osobna fascynująca historia. Sam nie wiem co najbardziej mi się podobało. Czy asy, ludzie wywiadu, policji (Fouché, Schulmeister, Surcouf czy fenomenalny Vidocq), czy też króle, pod którymi kryli się wschodni sojusznicy cesarza, może walety, czyli wierni cesarscy współpracownicy i zdrajcy, albo damy, czyli kobiety, o których (w większości) nigdy nie słyszałem? Być może mój zachwyt jest przesadny, ze względu na to jak uwielbiam Łysiaka, ale z tego co czytałem różni ludzie również wysoko cenią tą książkę, więc nie spodziewałbym się, że są tu jakieś rzeczy przekłamane. Na zakończenie smakowity cytat:
[O Julii Adélaïde Récamier, jednej z dwóch najpiękniejszych kobiet epoki i podobno dziewicy do śmierci] Jej stałym chwytem było pytanie partnerów podczas gry w "małą pocztę":
- Czy pan mnie kocha?
Niemiecki filozof, Schlegel, odparł:
- Nie śmiałbym.
- No to proszę się ośmielić!
Było w tym postępowaniu "królowej ośmielania", tak udoskonalonym, że stało się wyrafinowaną sztuką, jakieś kobieco-dziecięce okrucieństwo, potrzeba stwarzania sobie przyjemności myśliwego, zdobywania i niedawania niczego w zamian.
Plus obraz z epoki powyższej damy:
W każdym razie książkę serdecznie polecam, zwłaszcza, jeśli interesujecie się tamtą epoką.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz