"Aberracja"

Spektakl „Aberracja” na SOFie (Sceniczny Otwarty Festiwal Artystyczny)

Kiedy obejrzałem? 4 Kwietnia 2014

Gdzie? Liceum im. Witkacego w Warszawie

Tutaj się wszystko zaczęło. Przyznam się bez bicia – w teatrze nie byłem od dobrych kilku lat. Króciutko o formie w jakiej będę pisał o spektaklach. Najpierw zawsze będą suche informacje ze strony na której jest dana sztuka, a potem kilka zdań ode mnie. Zaczynajmy!

Grupa teatralna "Nazwybrak" ma zaszczyt zaprosić na premierę spektaklu "Aberracja", która odbędzie się podczas pierwszego dnia piątej edycji SOFA :: Sceniczny Otwarty Festiwal Artystyczny w LXIV LO im. Witkacego w Warszawie. Wstęp wolny.

Spektakl ukazuje kilkoro licealistów, którzy starają się udowodnić sobie i swojemu otoczeniu, że są jednostkami niebanalnymi, wybitnymi i niezrozumianymi przez społeczeństwo. Scenariusz zainspirowany dokonaniami Witkacego, biografią Salvadore’a Dali oraz różnorodnością zainteresowań i charakterów panującą wśród uczniów LXIV LO w Warszawie.

Scenariusz:
Minerwa Wdzięczkowska, Weronika Pęter, Adrianna Biernacka
Reżyseria:
Weronika Pęter, Minerwa Wdzięczkowska
Występują:
Artystka – Minerwa Wdzięczkowska
Muza Krytyczna – Weronika Pęter
Metahipsterska Nerdka – Agata Piasecka
Bezimienny Borys – Marcelina Salwin
Niemy chłopiec w czadorze – Kaja Kaniewska
Światła i charakteryzacja:
Alicja Kamińska
Dźwięk:
Adrianna Biernacka

Spektakl straszliwie mi się podobał. Była to najogólniej mówiąc krytyka takiego wydumanego, wydurniającego się młodzieżowego intelektualizmu, jaki prezentuje spora liczba młodych ludzi idących na studia, z liceum. Temat mi bliski bo sam mam/miałem kilku kolegów, którzy zachowywali się w taki sposób i  niezmiernie mnie to wtedy drażniło. Oczywiście z biegiem czasu człowiek przywyka do tego typu zachowań i są one bardziej śmieszne niż wkurzające. No ale nie oszukujmy się, przybyłem tam też by zobaczyć Minerwę Wdzięczkowską, osobę którą uwielbiałem czytać (ta forma przeszła wynika z tego, że bramy do jej bloga zostały zamknięte, a ja nie dostałem zaproszenia na to przyjęcie). Zrobiła na mnie wrażenie sympatycznej osoby, przynajmniej na tyle, na ile mogłem to ocenić widząc jej zachowanie na korytarzu przed spektaklem, a i jej grze aktorskiej nie mam nic do zarzucenia, moim zdaniem była ona najlepsza i najbardziej intensywna, czyli była tym co Dawidy lubią najbardziej.

Cytując „Mistrza i Małgorzatę” : Za mną, czytelniku! To dopiero początek! Już w Maju kolejna recenzja spektaklu teatralnego.